Turecki
Angielski
Arabski
Chiński
Chorwacki
Czeski
Duński
Fiński
Francuski
Grecki
Hiszpański
Holenderski
Japoński
Niemiecki
Norweski
Polski
Portugalski
Rosyjski
Szwedzki
Ukraiński
Węgierski
Włoski
TAGI
rosyjski nauka języka angielskiego film język niemiecki francuski język francuski matura hiszpański zwroty wyrażenia angielski gry on-line język angielski piosenka tłumaczenie niemiecki wypracowania test nauka rosyjskiego nauka angielskiego język rosyjski język włoski ćwiczenia włoski nauka francuskiego słówka gramatyka słownictwo angielskie piosenki z tłumaczeniem język hiszpański
Język turecki - Alfabet i wymowa
Od roku 1928 dla zapisu stosuje się alfabet łaciński. Litery nieobecne w alfabecie polskim lub których wymowa różni się od naszej, są następujące:
C c - czytane jak polskie [dż], np. cami [dżami] - meczet,
Ç ç - czytane jak polskie [cz], np. çay [czaj] - herbata,
Ğ ğ - miękkie g, wymowa zależy od kontekstu: w otoczeniu samogłosek e, i, ö, ü czyta się jak polskie [j], np. eğer [ejer] - jeśli; w otoczeniu samogłosek a, i, o, u sprawia, że wydłuża się wymowa poprzedzającej ją samogłoski, np. dad [dā] - góra,
I ı - i bez kropki czytane jak polskie [y], np. halı [haly] - dywan,
J j - czytane jak polskie [ż] występuje najczęściej w zapożyczeniach, np. mesaj [mesaż] - wiadomość,
Ö ö - czytane jak francuskie [o], np. göz [gōz] - oko,
Ş ş - czytane jak polskie [sz], np. kuş [kusz] - ptak,
Ü ü - czytane jak francuskie [u], np. süt [sūt] - mleko,
V v - czytane jak polskie [w], np. var [war] - jest, znajduje się,
Y y - czytane jak polskie [j], np. yok [jok] - nie ma.
A a [a]
B b [b]
C c [dż]
Ç ç [cz]
D d [d]
E e [e]
F f [f]
G g [g]
Ğ ğ yumuşak ge, litera niema, wydłuża następującą po niej samogłoskę
H h [h]
I ı [y]
İ i [i]
J j [ż]
K k [k]
L l [l]
M m [m]
N n [n]
O o [o]
Ö ö [ö]
P p [p]
R r [r]
S s [s]
Ş ş wymawiane jako dźwięk pośredni między [sz] a [ś]
T t [t]
U u [u]
Ü ü [ü]
V v [w]
Y y [j]
Z z [z]
Akcent
W języku tureckim z reguły akcentowana jest ostatnia sylaba wyrazu. Wiele jest jednak wyjątków od tej zasady. Niektóre wyrazy mają akcent na pierwszej sylabie, np. hala (ciotka ze strony ojca), wyrazy zapożyczone mają akcent na ostatniej lub przedostatniej sylabie, czasem dodawany sufiks determinuje miejsce padania akcentu.
Samogłoski i spółgłoski
Wartym omówienia zjawiskiem jest udźwięcznianie się spółgłosek, które zachodzi przede wszystkim, gdy do wyrazu zakończonego na spółgłoskę bezdźwięczną (ç, k, p, t) poprzedzoną samogłoską dodamy samogłoskę. Spółgłoski bezdźwięczne po udźwięcznieniu:
ç przechodzi w c ağaç (drzewo) ağaca (na drzewo)
k przechodzi w ğ mutfak (kuchnia) mutfağa (do kuchni)
p przechodzi w b kitap (książka) kitabı (książkę)
t przechodzi w d armut (gruszka) armudu (gruszkę)
C c - czytane jak polskie [dż], np. cami [dżami] - meczet,
Ç ç - czytane jak polskie [cz], np. çay [czaj] - herbata,
Ğ ğ - miękkie g, wymowa zależy od kontekstu: w otoczeniu samogłosek e, i, ö, ü czyta się jak polskie [j], np. eğer [ejer] - jeśli; w otoczeniu samogłosek a, i, o, u sprawia, że wydłuża się wymowa poprzedzającej ją samogłoski, np. dad [dā] - góra,
I ı - i bez kropki czytane jak polskie [y], np. halı [haly] - dywan,
J j - czytane jak polskie [ż] występuje najczęściej w zapożyczeniach, np. mesaj [mesaż] - wiadomość,
Ö ö - czytane jak francuskie [o], np. göz [gōz] - oko,
Ş ş - czytane jak polskie [sz], np. kuş [kusz] - ptak,
Ü ü - czytane jak francuskie [u], np. süt [sūt] - mleko,
V v - czytane jak polskie [w], np. var [war] - jest, znajduje się,
Y y - czytane jak polskie [j], np. yok [jok] - nie ma.
A a [a]
B b [b]
C c [dż]
Ç ç [cz]
D d [d]
E e [e]
F f [f]
G g [g]
Ğ ğ yumuşak ge, litera niema, wydłuża następującą po niej samogłoskę
H h [h]
I ı [y]
İ i [i]
J j [ż]
K k [k]
L l [l]
M m [m]
N n [n]
O o [o]
Ö ö [ö]
P p [p]
R r [r]
S s [s]
Ş ş wymawiane jako dźwięk pośredni między [sz] a [ś]
T t [t]
U u [u]
Ü ü [ü]
V v [w]
Y y [j]
Z z [z]
Akcent
W języku tureckim z reguły akcentowana jest ostatnia sylaba wyrazu. Wiele jest jednak wyjątków od tej zasady. Niektóre wyrazy mają akcent na pierwszej sylabie, np. hala (ciotka ze strony ojca), wyrazy zapożyczone mają akcent na ostatniej lub przedostatniej sylabie, czasem dodawany sufiks determinuje miejsce padania akcentu.
Samogłoski i spółgłoski
Wartym omówienia zjawiskiem jest udźwięcznianie się spółgłosek, które zachodzi przede wszystkim, gdy do wyrazu zakończonego na spółgłoskę bezdźwięczną (ç, k, p, t) poprzedzoną samogłoską dodamy samogłoskę. Spółgłoski bezdźwięczne po udźwięcznieniu:
ç przechodzi w c ağaç (drzewo) ağaca (na drzewo)
k przechodzi w ğ mutfak (kuchnia) mutfağa (do kuchni)
p przechodzi w b kitap (książka) kitabı (książkę)
t przechodzi w d armut (gruszka) armudu (gruszkę)
Tagi: alfabet, artykuł, nauka języka, wymowa, język turecki, turecki
Zaproponuj zmianę
|
Turecki nie gryzie! (Książka + CD Audio)
Innowacyjny kurs od podstaw. Aktywna nauka słownictwa i gramatyki za pomocą ćwiczeń |
